بدون استثناء، تمام سرویس های اشتراکگذاری ویدئو پخش ویدئوهای زنده (پخش زنده) را نیز ارائه می‌دهند. یوتیوب در سال 2013 اولین پلتفرمی بود که این کار را انجام داد. یکی دیگر از سرویس های اشتراک گذاران ویدئو، سرویس ویدئوی درخواستی تراکنشی است که امکان کرایه و خرید فیلم ها و برنامه های تلویزیونی را میسر می‌سازد. از سویی دیگر یوتیوب در سال 2017 سرویس «YouTube TV» را در ایالات‌متحده آمریکا راه اندازی کرد؛ یک سرویس OTT اشتراکی که دسترسی به پخش برنامه های زنده پنج شبکه تلویزیونی اصلی این کشور را (ABC، CBC، The CW، Fix و NBC) فراهم می‌کند.
از دیگر روندهایی که بر روی پلتفرم های اشتراک گذار ویدئو اتفاق خواهد افتاد تغییر حرکت از سمت محتوای کاربرپدید به سمت تولید محتوای حرفه ای است. پلتفرم‌های اشتراکگذاری ویدئو بیش از پیش محتوای اورجینال ارائه می‌کنند، که این شامل ورزش و برنامه های دنباله‌دار (سریالی) با متن یا بدون متن و… می‌شود. این محتوا ممکن است به وسیله این افراد ارائه شود:
- سازندگان
- افراد حرفه ای
- تولیدکنندگان
- گروه های رسانه ای
یکی از پلتفرم هایی که در این زمینه به نوآوری دست یافته است، فیسبوک است. فیسبوک واتچ، سرویسی است که ویدئوهای حرفه‌ای را، به شکل رویدادها- زنده یا ضبط‌شده- در دسترس کاربران (در حال حاضر، فقط در ایالات‌متحده آمریکا) قرار می‌دهد که تولیدکنندگان را قادر به کسب درآمد از این طریق می‌کند. ازاین‌رو می‌توان گفت، فیسبوک واتچ تجارب یوتیوب (کسب درآمد برای سازندگان)، توییتر (ارتباط سازندگان و طرفداران) و حتی تلویزیون سنتی را (از طریق زمان‌بندی روزانه برنامه‌ها و رویدادها) ترکیب کرده و استفاده می‌کند.
از سویی دیگر پلتفرم ها راه های مختلفی را برای کسب درآمد از تولید محتوا ایجاد کرده اند. راه هایی همانند تقسیم درامد تبلیغات، توافقنامه حمایت، بین برند و تأمین‌کننده ویدئو، روش کمکهای مالی است که مصرف کنندگان نهایی ویدئوها به ارائه‌دهندگان ویدئوها (معمولاً سازندگان نیمه‌حرفه‌ای) اعطا می‌کنند، تماشای پولی، حق اشتراک و سرمایه گذاری اولیه است.
به طور مثال در ازای محتوای اورجینالی که از قبل تأمین مالی شده است، Facebook Watch در ابتدا درخواست کرد تا محتوای ارائه‌شده قبل از انتشار روی سایر پلتفرم‌ها، به مدت دو هفته انحصاری روی این سرویس پخش شود و اگر محتوایی باارزش‌تر بود به مدت چند ماه تا یک سال انحصاری باشد.
بر طبق تحقیقات انجام شده استفاده از پلتفرم های اشتراکگذاری ویدئو و سرویسهای on-demand است. مشاهدات و ارزیابی های آفکام در ارتباط با عادات مصرفی دیجیتال در یک دوره سه روزه در سال 2016 بر روی انواع محتوای مشاهده شده و همچنین سرویس‌ها/ دستگاه‌های استفاده شده شش گروه محتوایی را شناسایی کرده است: تلویزیون خطی زنده، ضبط تدوین شده، محتوای catch-up TV، محتوای VOD، محتوای بر بستر رسانههای فیزیکی و محتوای بر بستر پلتفرم های اشتراک گذار ویدئو.
یکی از ابعاد مهم این پلتفرم ها جنبه اقتصادی آنان است. چه به صورت مستقیم چه غیرمستقیم، بخش زیادی از درآمد پلتفرم‌های ویدئویی را تبلیغات تشکیل می‌دهد. برخی پلتفرم‌های دیگر از طریق حق عضویت (عمومی یا مختص کانال‌ها/سرویس‌ها)، حمایت از سازنده و تماشای پولی نیز کسب درآمد می‌کنند. اکثر پلتفرم‌های اشتراکگذاری ویدئو برای کاربران رایگان هستند و عضویت رایگان یعنی تأمین مالی از طریق تبلیغات. پلتفرم‌های ویدئویی به عنوان یک رابط و میانجی میان مخاطبین و تبلیغ‌کننده‌ها، که به دنبال انتشار پیام‌های تبلیغاتی خود میان این مخاطبین هستند، عمل می‌کنند. بنابراین الگوی کسب‌وکار این پلتفرم‌ها به توانایی آن‌ها در جلب توجه کاربر در دنیایی که «توجه» افراد به کالایی نایاب تبدیل شده است، بستگی دارد.
دو راه عمده تامین مالی تبلیغ مستقیم در میان ویدئو و تأمین مالی غیرمستقیم از طریق ویدیو (تبلیغات ویدئویی) یک منبع درآمد برای سایت‌های ویدئویی است و به ارتقاء ترافیک این سایت‌ها کمک می‌کند. ویدئو عاملی است که به رشد مخاطب کمک می‌کند و بنابراین ارزش سرویس‌ها و مخاطبین را در چشم تبلیغ‌کننده افزایش می‌دهد. فیسبوک و پلتفرم‌های اجتماعی دیگر مانند توییتر، اینستاگرام و اسنپ‌چت بهترین مثال از پتلفرم های ویدئویی هستند که از تبلیغ ویدئویی و آنلاین برای دریافت حمایت مالی استفاده می‌کند. راههای دیگری نیز برای تامین مالی همچون حق عضویت در کانال های پولی و مواردی از این دست وجود دارد.
به دلیل افزایش تبلیغات آنلاین، این رسانه های جدید به نوعی در رقابت با رسانه های سنتی از حیث تبلیغات قرار گرفته اند در معنایی کلی پلتفرم‌های به اشتراکگذاری ویدیو به کوتاه کردن زنجیره توزیع کمک می‌کنند.
